Dit schilderij is een verbeelding van het volgende gedicht van Alex van Warmerdam:

Ik heb de wereld geschapen
maar niet alles
de inktvis, uien
de hond, de vrouw
allemaal van mij
de woestijn natuurlijk
de duinen was een makkie
vuur en water was een klus
de rest is van een ander

de ander dat ben ik
van mij de wind, de basgitaar
het achterland, de klei
de kapsters in de dorpen
de jaloerse onderwijzer
de steiger met de lekke boot
maar ook, vergis u niet
heimwee en de tractor

ik ben de derde
hij die zelden wordt genoemd
er is nogal wat onafgemaakt gebleven
en het nodige waar ik mij voor schaam
maar met voldoening kijk ik terug
op de driftaanval, het sluwe vosje
en het opgestoken haar

Het commentaar van Galerie De Lieve Hemel:

Helpt het als de mensch zich in opperste vertwijfeling afvraagt of die nou iets te zeggen heeft over zijn eigen lot? Is die woeste willekeur van zich in schijnbaar chaotische rangschikking manifesterende gebeurtenissen, onderhevig aan de nukken van een hogere macht, om het even of dat rampen of zegeningen zijn? Of is het juist de mens zelf, die zijn eigen destructieve potentie onderschat, intussen zijn eigen scenario idealiseert, en dus het deksel op zijn neus krijgt?

Erik van der Esch liet zich voor dit schilderij inspireren door een gedicht van Alex van Warmerdam, waarin de schepping passeert als een lichtvoetig gebeuren. Ook dat kan natuurlijk.